چکیده
معماري سنتي راه حل ها و شيوه هايي منطقي جهت فراهم نمودن شرايط آسايش انسان را ابداع نموده است. يكي از سمبل هاي معماري پايدار، معماري سنتي ايراني است كه به موضوع هاي اكولوژيكي و كارايي انرژي، هم به لحاظ پايين بودن قيمت اوليه و هم به لحاظ پايين بودن قيمت جاري و كاركردي بنا، پاسخگو بوده است. در بررسي بناهاي سنتي و بومي، استفاده از انرژي هاي تجديد پذير همچون جريان هوا، نور، حرارت آفتاب و … در ساخت و سازها مد نظر سازندگان بوده است، همچنين سعي شده است تا ساخت بنا كم ترين تأثير منفي را بر محيط زيست داشته باشد. مهم ترين نكته در معماري جديد استفاده بيش از حد از انرژي هاي غير قابل تجديد )فسيلي( است كه علت اصلي آن استفاده از مصالح نامناسب و حمل و نقل آنها و طراحي اشتباه بنا با استفاده از وسائل گرم كننده و خنك كننده با توجه به شرايط منطقه است. در اين مقاله سعي گرديد تا ويژگي هاي معماري ايران اسلامي در هنرستان هنر و معماري مورد بررسي قرار گيرد تا بدين طريق به ارتباط معماري گذشتگان در جهت استفاده بهينه از انرژي و پايداري محيط آن اشاره شود .
کلمات کلیدی: طراحي معماري، هنرستان، هنر و معماري، معماري ايراني اسلامي.

مقدمه
معماري در ايران از سابقه اي كهن برخوردار است و در هر زمان دست هاي توانا، ذهن خلاق و ذوق و سليقه مردم هنر دوست اين سرزمين، پديده هاي شگرفي بوجود آورده كه در بسياري از موارد، اصول آن ريشه هنر معماري جهان شده است. پاره اي از اين آثار در گوشه و كنار كشور پهناور ايران حكايت از معماري باشكوه ادوار هزارساله را در قامت هاي استوار بناها نگهداري مي كنند. در معماري سنتي ايران بناها با توجه به هويت و فرهنگ ايراني و قومي شكل گرفته اند و هيچ گاه تركيب و معماري بنا بر خلاف باورهاي فرهنگي، ديني وقومي مردم آن ناحيه نبوده است .