مقدمه
فرهنگ معاصر با کسب مجوز از قواعد مدرنیته،به الگوی بارز بهره برداری صرف از جهان طبیعی مبدّل شده است.اینک ما در جهانی زندگی می کنیم که در آن،سبک های گوناگون به صورت مدهایی زودگذر،هر روز ندایی سر داده و انسان را به سوی خود می خوانند و آنچه در این بین جایگاهی ندارد،انسان و هویت او می باشد.هر از چند گاهی مکاتبی و یا اشخاصی ندایی از ارزش های انسانی و هویت او را به ظاهر درست سر داده،که آن نیز،یا کامل نبوده و همه جنبه های انسانی را ندیده و یا با مشکلات اجرایی و… روبرو است.

از موضاعات مهم و مورد توجه در میان جوامع بعد از افزایش موج نارضایتی از اصول و قواعد معماری و شهرسازی مدرن بحث هویت است.این مشکلی است که بعد از رنسانس آغاز و با جنبش مدرنیسم به اوج خود رسید و فراگیر شد و امروزه اکثر کشورهای جهان سوم درگیر آن هستند.تادائو آندو گمشده امروز معماری را مفهوم انسانیت و ارزش های انسانی می داند و می گوید:”در واقع انسانیت از مکان ربوده شده.معماری در حال تبدیل شدن به نوعی محصول است…”امروزه آنچه راه حل منطقی برای خارج شدن از این بحران به نظر می رسد،بازگشت به هویت و معماری خود با توجه به امکانات و نیاز امروز می باشد.بیاجو روستی،شهرساز و معمار ایتالیایی،حدود پنج قرن پیش زمانی که همه متفق القول بودندکه گذشته،گذشته است و نباید با زمان حال درآمیزد،چنین ادعا کرد:”معماری و شهرسازی گذشتگان را نبایستی فقط حفظ کرد و برای حفظ آن،از آن فاصله گرفت،بلکه بایستی گذشته و زمان حال را ارگانیزمی یکپارچه تلقی و روح زمان را در کالبد معماری گذشتگان جاری کرد.”او اعتقاد داشت که اگر این دخالت هوشمندانه و از سر تدبیری جا افتاده و خلاق صورت بگیرد،روح معماری گذشته،که محبوس،منزوی و رو به موت است،آزاد خواهد شد و زندگی جدیدی را آغاز خواهد کرد.

برای توضیحات بیشتر و مشاهده فهرست مطالب و خرید رساله به ادامه مطلب مراجعه نمائید…