فصل اول :
مقدمه
تاریخ ورزش در ایران
1- ورزش در ایران باستان.
2- ورزش در ایران قدیم.
3- ورزش در ایران معاصر.
ورزش در ایران باستان
با انکه از تاریخ باستان و بخصوص ورزش و تربیت بدنی در آن زمان کمتر اطلاعاتی در دست ا ست ولی شواهدی موجود است که نشاندهندۀ آن است که ایرانیان باستان به تربیت بدنی همراه با پرورش فکری و روحی توجه فراوانی داشته اند.
ایرانیان که آریائیهای کوچ کرده و مهاجر به سرزمین ایران در حد فاصل دریای خزر در شمال و خلیج فارس در جنوب بودند وبرای بدست آوردن سرزمین خود و حفظ گسترش و کشور گشائیهای آینده احتیاج به پرورش نیروهای جوان نیرومند و کار آزموده داشتند. سیستمی بوجود آورده بودند که در آن بطور اساسی به تربیت بدنی توجه می شد.

هرودوت در این زمینه چنین می نویسد: از 5 سالگی تا 20 سالگی به سه اصل توجه داشتند اسب سواری، طرز استفاده از تیر و کمان و حقیقت گویی. جوانان فعالیت خود را که عبارت بود از دویدن، استفاده از قلاب سنگ و پرتاب زوبین، پیش از طلوع آفتاب آغاز می کردند. آنها همچنین می آموختند که گرما و سرمای شدید را تحمل کنند و با جیره کم بسازند، رژه های طولانی بروند. از رودخانه بدون آسیب دیدن اسلحه عبور کننده و در فضای باز بخوابند.
آنان به شکار و سوار کاری علاقه زیادی داشتند، بچه ها از 7 سالگی به بعد عملا روی زین اسب می نشستند و تمرینات رزمی را در ساعات صبح می دادند. درست کردن اسلحه و رسیدن به امور مزرعه جزء کارهای بعد از ظهر آنها بود.
گزنفون (مورخ) می نویسد: اولین ملتی که مدارس مخصوص ایجاد کرد و جوانان خود را بدون رعایت اصل و نصب، بطور یکسان در آنجا تحت تعلیم و تربیت قرار داد ایرانیان دوره هخامنشی بودند.

برای توضیحات بیشتر و دریافت رساله به ادامه مطلب مراجعه نمائید…

بخشی از مطالب:

حوزه اول : 
مقدمه :
نیاز هتل قبل از هر چیز با منشا سفر ایجاد می شود ومفهوم مسافرت که از دیر باز با اهداف گوناگون تجارت و سیاحت و زیارت و … و یا حتی یافتن جای مناسبی برای زندگی به آن می پرداخته ما را به فکر آسان پیمودن این مسیر برای او و بیتوته ای کوتاه و آرامش بخش در مسیر و مقصد می کند . مسیر که خود بخش مهمی از سفر است و نمادی از گذر انسان از این دنیاست خود به کیفیتی انسانی نیازمند است که بتواند ذهن مسافر را در هر مرحله از سفر به درکی بالاتر سوق دهد و ارزشی والاتر برای او قائل باشد .
در این میان مسافر که تشنه رسیدن است نیروی روح و جسم خود را در اتراق کوتاه در کاروانسراها باز می یابد و زمانی که به مقصد می رسد و باروبنه می نهد دلتنگی اش برای خانه دو چندان می شود. در اینجاست که نیازی در او سر برمی نهد که چگونه می تواند مدتی را که در مقصد است آرامش و امنیت خانه اش را بازیابد. او خانه را جستجو نمی کند بلکه شاید گمنام بودن را بهتر بپسندد . شاید بخواهد ساعتی در فضایی لم دهد و روزنامه بخواند چای بنوشد و تلفن بزند بدون آنکه آن فضا متعلق به او باشد . فضایی مختص خود را می طلبد جایی که نام آن هتل است.
امروزه با گسترش مفهوم جهانی شدن و برداشته شدن مرزها سفر آسانتر شده است.