آرامگاه شيخ صفي الدين و ساختمان هاي پيرامون آن در سده ي هشتم بنياد نهاده شده، گر چه به گواهي آثار بازمانده، پيش از روزگار شيخ صفي در آنجا ساختمان هايي بوده است. ولي آنچه امروز ديده مي شود از شيوه ي آذري و افزوده هاي پس از آن شيوه ي اصفهاني است که از شاهکارهاي معماري بشمار مي رود.

ساختمان هاي پيرامون آرامگاه يا گنبد الله الله در برگيرنده ي خانقاه چيني خانه، آرامگاه شاه اسماعيل و بي بي آغا ماه منير، حرم خانه، جنت سراء تالار تنبي و چله خانه مي باشد.

صفي الدين اردبيلي بين سالهاي 647- 651 هجري متولد شد و بعدها بنام شيخ صفي مورد احترام همگان قرار گرفت. شيخ صفي منسوب به حضرت موسي کاظم (ع) شده و با شيخ زاهد گيلاني نسبت خانوداگي داشت. زندگي او پيش از حمله مغول آغاز شده تا سالهايي از ايلخاني ادامه داشته است. او در حدود سال 735 وفات يافت. شاه اسماعيل صفوي از اعقاب شيخ صفي  بود که پايه گذار حکومت صفوي شد.

مجموعه ي شيخ صفي اردبيلي داراي چهار حياط بوده است : حياط باغچه (بزرگ ترين)، حياط بزرگ که مجموعه ي بناهاي اصلي دور آن قرار دارند، حياط کوچک، فضايي بين دو حياط باغچه و حياط بزرگ و حياط جنوبي يا شهيد گاه، ديگر فضاهاي مهم اين مجموعه عبارتند از : مقبره ي شيخ صفي، مسجد جنت سرا، چيني خانه، حرم خانه، شاه نشين، مقبره ي شاه اسماعيل و چندين فضاي ديگر.

برای دانلود به ادامه مطلب بروید…

برخلاف معماری معاصر غرب، در مورد آغاز معماری معاصر ایران هیچ اتفاق نظری وجود ندارد. بعضی سال 1300 شمسی را که مقارن با شروع دوره پهلوی اول و همزمان با اقدامات و اختلافات تجدید گرایانه است، به عنوان نقطه عطف تاریخ معماری قلمداد میکنند که این به طور ضمنی در بین همگان پذیرفته شده است و معمولاً به آن استناد می شود. بعضی دیگر تاریخ انقلاب مشروطه را که با تغییرات سیاسی و اجتماعی در ایران همراه است، نقطه عطف و آغاز معماری معاصر می دانند اما به نظر می رسد آغاز تحولات و جریان فراگیری معماری معاصر ایران را باید از زمان قاجار که مقارن با جریان های نوظهور معماری است، دنبال کرد و از طریق ویژگی های معماری بناهای شاخص و زمینه ساز تاریخی آن دوره، به تعیین نقطه آغاز معماری معاصر ایران پرداخت.

 برای دانلود به ادامه مطلب بروید…