نما اولین جاذبه ی هر ساختمان است و تا حدودی هویت اصلی ساختمان را بازگو می کند. همچنین در بعضی از پروژه ها نما بیانگر معماری داخلی بنا نیز می باشد. طراحی نمای آجری در سراسر کشور از گذشته تا کنون مخصوصا در ایران بسیار متداول و رایج بوده است و یکی از مزیت های آن سازگاری با اقلیم کشور می باشد. امروزه با توجه به پیشرفت طراحی شاهد بسیاری از کاربرد های چنین متریالی در سبک های مدرن هستیم که به نوعی سنت و مدرنیته را به هم پیوند می دهند.
میتوان گفت آجر یکی از بهترین مصالح ساختمانی برای طراحی نمای ساختمان است ، اما چرا؟ در ادامه با پارساکد با 4 دلیل اصلی که آجر را در میان بهترین گزینه ها قرار می دهد همراه باشید…

صرفه جویی انرژی
دیوارها و طراحی نماهای آجری نسبت به سایر مصالح ساختمانی عایق بندی بهتری برای خانه در برابر سرما و گرما هستند. یک خانه تمام آجری از نظر مصرف انرژی به صرفه است و نگهداری آن هزینه کمتری دارد.

ورزشگاه چند منظوره هنری و زیبای سنگاپور به عنوان بزرگترین استادیوم گنبدی جهان شناخته شده که دارای ظرفیت 55 هزار نفر می باشد. این پروژه توسط DP Architects با همکاری شرکت آروپ به عنوان مهندس سازه طراحی شده که جایزه بهترین مهندسی سازه را دریافت کرده است. گنبدی که روی ساختمان دیده می شود به عنوان محافظ در تمام سطح سقف ورزشگاه پیوستگی ایجاد کرده است و دهانه ای بیش از 310 متر دارد که قابلیت بسته شدن و ایجاد سایه را دارد.

علاوه بر این امکان استفاده از سیستم های خنک کننده که از انرژی خورشیدی استفاده می کنند در این مجموعه به کار رفته است و سرمایش در حوزه هر صندلی امکان پذیر می باشد که شرایط آسایش را برای هر تماشاچی با مصرف انژی کمتر فراهم می نماید. در این ورزشگاه امکان برگزاری ورزش‌هایی همانند دو و میدانی، فوتبال، کریکت و راگبی وجود دارد و همچنین دارای امکانات دیگری چون توانایی میزبانی نمایش‌ها و فستیوال‌های مختلف است.

آپارتمان مسكونی «سایه‌پود» در پنج طبقه و ده واحد مسكونی، در منطقه‌ای متوسط در تهران واقع شده است. به دنبال كمرنگ‌شدن عناصر معماری ایرانی و دورشدن از اجزا سازنده آن، و از طرفی، قدم‌نهادن در دنیای مدرن، ما در طراحی پروژه، در جستجوی بازتولید برخی از مفاهیم بنیادی دنیای گذشته، با خوانشی نو، جهت ایجاد فرم‌ها و مصداق‌هایی به زبان معاصر بودیم.

در ابتدای طراحی، معضل اصلی ما، دست‌و‌پنجه نرم‌كردن با محدودیت‌های به‌وجودآمده بر سر اجرای ایده‌های موثر پروژه و طراحی برخی دیتیل‌ها، پس از اجرای سازه بنا بود، اما در پروسه طراحی پروژه، با برقراری تعادل بین خواسته‌ها و نظرات كارفرمایان، همچنین درنظرگرفتن ایده‌های اصلی طراحی و مسائل مربوط به مشاركت در ساخت، در نهایت، چنین بنایی شكل گرفت، هر چند كه در طی مسیر، این مسائل موجب تغییراتی در پلان و دیگر اجزا شد. اما سرانجام سعی شد با ایجاد هم‌زبانی بین خطوط طراحی و زوایای به‌كارگرفته‌شده، پیوستگی در كل پروژه ایجاد شود.

این مقاله باهدف آزمودن میزان آسیبی که یک عمل معمارانه ایجاد می کند، نوشته شده است. بسیاری از این مناقشات که عنوان خواهد شد، از جاه طلبی معماران برای تبدیل شدن به هنرمند و طراح موفق ناشی می شود، که هنوز به ساختمان هایی دست می یابد که با نیازهای کاربردی مشتری مواجه است. چند نمونه از این استرس های طبیعی، بر مبنای مشاهدات شخصی نگارنده از اتفاقات رخ داده در صنعت ساختمان و به عنوان مشاور مدیریتی در شرکت های معماری توصیف شده اند. روشی که برای تحلیل در نظر گرفته ام روانشناسی است؛ این است که بگویم چگونه سختی ها با درگیری های روانی درونی هر معمار ترکیب می شود، زیرا که آنها باید بسیاری از مسئولیت های رقابتی معمول را بر عهده بگیرند تا شرکت را موفق سازند.

طراحی، مانند هرگونه هنر دیگری، نسبتا مستقل است؛ تلاشی خود مختار که در آن به راحتی درباره ی راه حل خیال بافی می کند. دوست من در آن جلسه احساس می کرد که به اندازه ی کافی درباره ی محدودیت ها آگاه است، تنها به این دلیل که یک بار از سایت بازدید کرده بود. معماران فانتزی های خود را می پرورانند. در حقیقت مشخصه ی این رشته آن است که طرح ها ارزشی دارند، حتی اگر ساخته نشوند. کتاب های بسیاری به چاپ رسیدند که حاوی طرح هایی برای ساختمان های ساخته نشده هستند. پدید آوردن طرح هایی که ساخته نمی شوند بسیار متداول است و بسیاری از آن ها، تولیداتی کامل و درست فرض می شوند؛ اغلب از سر راه برنامه های دریافت جوایز کنار رفته اند تا اطمینان حاصل شود که پروژه هایی برای مشتریان واقعی و یا ساختمان هایی اند که واقعا ساخته شده اند، برنده می شوند. هرچند نبود کارهای واقعی و ساخته شده خود به عنوان نقطه ی قوت دیسیپلین تلقی می شود. برای مثال اغلب گفته میشود که بهترین «کار» برخی معماران، مانند لوکوربوزیه، هنگامی به دست آمده که آنها هیچ مشتری نداشتند. این نمونه ی دیگری از ارتباط بسته، میان معماری و دیگر گونه های هنر است. نقاشان هم، در کنار سایر هنرمندان، معمولا برحسب درخواست نقاشی نمی کنند، یا از آنها انتظار نمی رود که درخواست افراد یا گروه هایی را که برای کار بدان ها پول پرداخت میکنند، تأیید کرده و قبول کنند.

همه ما درباره نمای معماری خانه‌ها و نمای ساختمان‌ها در لندن و دیگر شهرهای بزرگ اروپایی چیزهایی شنیده‌ایم. مثلاً می‌دانیم که یک انگلیسی که در مرکز لندن زندگی می‌کند، هر کاری خواست می‌تواند در داخل ساختمانش انجام دهد و آن را به شکل مدرن یا هر شکلی که دلش خواست در بیاورد، اما حق ندارد که دست به نمای ساختمانش بزند، چراکه شهرداری لندن مطابق قوانین سفت و سخت شهرسازی این شهر، روی هماهنگی نمای ساختمان‌ها لندن حساسیت زیادی دارد و اصرار دارد که نماهایی را که شاید بیش از دو قرن قدمت دارد و 200 سال پیش با الگوهایی که آن زمان وجود داشته ساخته شده‌اند، حفظ کند. امروز نماهای آجری قدیمی در انگلستان جزئی از هویت شهرهایی بریتانیایی است. هویتی که به مانند پوسته‌ای روی زندگی مدرن اروپایی در این شهر کشیده شده و تاریخ را برای هر کسی که پا به آن می‌گذارد روایت می‌کند.

در نگاه اول شاید قضیه ساده به نظر برسد و چنین تصور شود که می‌توان از روی دست شهرسازی غربی، برای شهرهای ایران هم نسخه پیچید و قوانین و قواعدی وضع کرد که بتوان در یک شهر، به نوعی از هماهنگی بصری برای نمای ساختمان‌ها رسید. اما آیا ماجرا به همین سادگی است؟ آیا همه چیز به همین سادگی و همه چیز محدود به ضوابط و قواعدی است که شهرداری‌ها و شوراهای شهر و یک مرحله کلان‌تر دولت، در راستای ساماندهی نظام شهرسازی تدوین و تنظیم می‌کنند؟

یکی از ضعف های سبک زندگی های امروزی، فاصله ی روزافزون ما از طبیعت است و علت آن گسترش پدیده ی شهرنشینی می باشد. لذا لازم است به نوعی طراحی های معماریمان را با طبیعت آشتی دهیم. هتل اطلس در ویتنام دارای 5 طبقه و 48 اتاق میهمان با بالکن های شخصی بوده که هریک از بالکن ها با گیاهان بسیاری پوشیده شده است و فرصت برقراری ارتباط مستقیم با طبیعت را برای میهمانان فراهم می آورد. در ادامه علاوه بر زیبایی و جذابیت بنای ساختمان، باعث ایجاد تهویه مطبوع نیز شده است.

طبقه ی همکف این هتل با پلان بازی طراحی شده که رابط بین فضاهای خدماتی و اقامتی می باشد و دیگر امکانات هتل عبارت اند از رستوران، کافه، بار پشت بام، آبگرم، سالن ورزشی و استخر شنا.