کارفرما از معماران و طراحان خواسته تا یک مسجد با حداکثر ظرفیت در محل طراحی کنند که توسط درختان کهنسال 70 ساله و خیابان های اصلی بیمارستان احاطه شده است. ایده اصلی طراحی در قالب چهار چالش شکل گرفت: 1. حداکثر طرفیت برای اقامه نماز، 2. حفظ درختان اطراف، 3. نزدیکی به محور اصلی پیاده رو و 4. احیای سالن دعا و مناجات قدیمی. در مرحله اول، با توجه به شرایط پروژه، الگوی مسجد بدون حیاط در نظر گرفته شد؛ چرا که کل مسجد بین انبوهی از درختان قرار گرفته است. در ادامه با توجه به قدیمی بودن سالن اقامه نماز و به عنوان بخشی از تاریخ سایت، طرح جدیدی از گنبد را تشکیل دادند.

دو ورودی برای این مسجد در نظر گرفته شده که توسط رواق – که یک عنصر مهم در طراحی مساجد ایرانی محسوب می شود – به یکدیگر اتصال داده شده اند. دیوار آجری رواق علاوه بر ایجاد ارتباط بصری مناسب، مسجد را با گذرگاه شلوغ پیوند داده است. در ادامه در کنار ورودی ها و دو طرف گنبد، دو مناره با ظاهری چرخشی طراحی شده اند که نماد مسجد می باشند.

سیرکولاسیون بنا بدین صورت است که نمازگزارن با عبور از یک فضای باز و پس از آن فضای نیمه باز، وارد مسجد می شوند که الگوهایی از معماری سنتی ایرانی به چشم می خورد. در این میان در بعضی از بخش های نما از این الگو ها به عنوان رابط مناسبی برای ورود نور طبیعی به داخل استفاده شده است و نمای ساختمان از متریال سنگ پوشیده شده که ظاهری سنگین، با وقار، ساده و قوی به بنا بخشیده است.

معماری: Paya Payrang Architectural Group
موقعیت: شیراز، ایران
مساحت: 2750.0 مترمربع
سال: 2016

منبع : archdaily.com

.