با اولین بازدید از بنای قدیمی پروژه که مربوط به دهه 50 بود و شامل طبقاتی با تراس‌های سراسری و نرده‌های فلزی و کرکره‌های چوبی بود ایده‌ی اولیه شکل گرفت. با بررسی همسایگی‌های پروژه در سایت تراس‌هایی دیده می‌شد که برحسب نیاز ساکنین به محرمیت و جلوگیری ازعوامل طبیعی بدون در نظر گرفتن فضای شهری پوشیده شده بود. با قرار دادن عنصر ایوان که یکی از فضاهای مهم و شاخص معماری ایرانی است، به عنوان محور اصلی طراحی پروژه آغاز شد، چرا که به نظر می‌رسد این عنصر در آپارتمان‌های امروزی عملکرد و مفهوم اصلی خود را از دست داده و بیشتر جنبه نمادین دارد. در کنار این عنصر اصلی تفکر یک معماری پویا با نمایی متحرک که تابع نیاز ساکنین و حفظ حریم آن‌ها باشد منجر به خلق کانسپت اولیه شد.

طراحی پنل‌های متحرک برای پوشش سراسری ایوان‌ها برای پاسخ نکات کلیدی همچون حفظ حریم، نور، آلودگی صوتی در اولویت کار قرار گرفت. وقتی پنل بسته می‌شود ایوان تبدیل به یک فضای انعطاف‌پذیر در توسعه‌‌ی فضای بسته درون می‌شود و با حداقل کردن دید و نور به حریم پاسخ می‌دهد. و از اتلاف انرژی و آلودگی صوتی و هوا جلوگیری می‌کند؛ و همچنین حرکت نور خورشید در ساعات مختلف روز عاملی برای تغییرکردن کیفیت سایه و نور در فضای درونی از طریق پنل‌های چوبی می‌باشد.
زمانی که پنل باز می‌شود ایوان در تعامل با فضای باز شهری قرار می‌گیرد و با استفاده حداکثری از دید، نور را به فضای درون دعوت میکند.

موزه گوگنهایم در نیویورک آخرین پروژه عظیم طراحی شده توسط فرانک لوید رایت می باشد که در فاصله سال های 1943 تا زمان گشایش آن به روی عموم یعنی سال 1959 ساخته شد. این پروژه 6 سال بعد از درگذشت فرانک لوید رایت به بهره برداری رسید و یکی از طولانی ترین کارهای او به لحاظ زمان ساخت می باشد. موزه گوگنهایم قطعا یکی از مشهورترین پروژه های فرانک لوید رایت نیز محسوب می شود.

در این پروژه برخلاف شبکه بندی خطی و مستطیلی شهر منهتن، از فرم منحنی استفاده شده است که فرم مورد علاقه دوستداران هنر و بازدیدکنندگان آثار هنری و همین طور عابران پیاده می باشد.نمای خارجی موزه گوگنهایم یک استوانه سفید رنگ است که با بتن تحکیم شده ساخته شده و به سوی آسمان تاب می خورد. بعلاوه منحنی های دراماتیک بنای موزه در نمای خارجی، از نمای داخل جالب توجه تر نیز به نظر می رسند. در مورد فضای داخلی این موزه، فرانک لوید رایت از تعبیر “فضایی عظیم با یک سطح کف یکپارچه و دنبال دار” استفاده می کند و قطعا کانسپت او در طراحی این بنا موفق عمل کرده است.

در ابتدا باید گفت که شکل و هندسه زمین ساختمان اداری تجاری پارمیدا (مثلثی) آن را از اکثر ساختمان های شهری متمایز می کند. طبیعتا این موضوع و چالش های پیرامون آن در فرآیند طراحی پروژه ساختمان اداری تجاری پارمیدا تاثیرگذار بود. پهنای قابل توجه زمین پروژه، همچنین لزوم تاکید در ورودی چشمگیر و راه پله و آسانسور ساختمان، تیم طراحی را قادر ساخت تا ساختمان اصلی را به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم کند. این عمل ریز نسبت های بهتری از حجم، پویایی و شکل پذیری را برای پروژه به ارمغان آورده است.

در مرحله بعد با استفاده دوگانه از دفتر تجاری در پروژه، ضمن حفظ وحدت کلی در حجم، ویترین های تجاری را نیز از سطوح بالا بخش اداری متمایز نمود. برای دستیابی به این اهداف از قوانین شهری استفاده شده است. این تفکیک کاربرها با تاکید بر مفاهیم و ویژگی های محیط های شفاف، نیمه شفاف و تاریک و روشن حاصل می شود. بر این اساس بر خلاف پوسته تجاری کاملا شفاف، پوسته فضاهای اداری متخلخل و در حجم اصلی گنجانیده شده است.

کافه ها نسبت به سایر فضاها پویا تر هستند و دارای قدرت قابل توجهی در تقویت ابعاد اجتماعی فضاهای شهری می باشند. همچنین به منزله فضای نجات دهنده ای هستند که مرز بین شلوغی خیابان و آرامش به شمار می روند. در پروژه کافه مثلث طراحان برای ایجاد جذابیت بیشتر و احترام به تاریخ شهری با چالشی از طراحی مواجه شدند. نقطه قوت کافه، دیوار آن می باشد که بر محیط شهری تاریخی و منطقه مسکونی تاثیر مثبتی می گذارد و ظاهری جسورانه ایجاد کرده است. بدین صورت که روی دیوار آجری شیارهایی فرورفته ایجاد شده و با گلدان های سبز به آن زینت بخشیده شده است.
نکته قابل ملاحظه انتخاب نام کافه می باشد که از فرم کلی پلان برگرفته شده است. همانطور که در تصاویر پیداست، پلان کافه به صورت یک مثلث بوده که اکسترود شده و برای هماهنگی طراحی داخلی با کانسپت، از المان ها و اشکال مثلثی در دکوراسیون داخلی استفاده شده است. همچنین قاب کار شده دور درب ورودی نیز از فرم مثلث پیروی می کند. در ادامه با گسترش المان های داخلی به سمت فضای باز نیز، حس دعوت کنندگی ایجاد شده و مردم را به سمت کافه هدایت می کند.

طراحی این ویلای ساده و در عین حال جذاب، با دو داستان متفاوت انجام پذیرفته است. چشم انداز دریاچه طالقان در اطراف ویلا، انطباق فرم و حجم با سایت، موقعیت اقلیمی و استفاده از انرژی های پاک از ویژگی های قابل بحث این ویلا است.انعطاف و سادگی از سیاست های اصلی طراحی این پروژه بوده است.

کارفرمای پروژه بیش از هر چیز خواستار چشم اندازی عریض و فراگیر دریاچه واقع در شمال خانه بوده به همین جهت برای محقق شدن خواسته ی کارفرما، حفظ فضا های خصوصی و همچنین توجه به هوای سرد در فصل زمستان، تکنیک های جالب توجهی در طراحی بخش های مختلف به کار گرفته شد. نمای شمالی ویلا، مانند چشمی بزرگ رو به در یاچه قرار گرفته و در ساخت آن از متریال شیشه استفاده شده است تا خانه در برابر سرما محفوظ باشد.سیستم گرمایش کف در تمامی فضا ها استفاده شده، حتی در بالکن. دیوار جنوبی کمترین تعداد پنجره را دارا می باشد تا فضایی خصوصی تر شکل بگیرد.

موقعیت پروژه در محدوده مرکز شهر تهران واقع در منطقه 7 شهرداری می باشد، در زمینی به مساحت 312 متر مربع با بری حدود 11 متر در جوار مصلای بزگ تهران، خیابان قنبرزاده کوچه ششم پلاک 23 قرارگرفته است. زمانی که کارفرما در اردیبهشت ماه 1394 در مورد پروژه با گروه معماری وارد مذاکره شد درخواست طراحی ساختمانی را داشتند با مشخصات هفت طبقه با اسکلتی فلزی که زیرزمین منفی یک شامل پارکینگ ها، انبارها و موتورخانه، طبقه همکف با کاربری پارکینگ و 5 طبقه مسکونی تک واحدی با متراژی در حدود 165 متر مربع همراه با سه خواب در زیربنایی در حدود 1365 مترمربع به همراه نمایی مطابق با استانداردهای لازم جهت افزایش کیفیت فضای زندگی با در نظر گرفتن بودجه ای محدود و تعجیل در تکمیل پروژه جهت فروش واحدها.

با نیم نگاهی به معماری ارزشمند ایران، راهکارهای ارائه شده در طراحی با اهداف زیر ارائه گردید:
استفاده از الگوهای بومی برای خلق معماری متناسب با نیازهای جامعه امروز؛ توجه به سادگی و همخوانی با بافت همجوار؛ بکار گیری عناصر کارکردی معماری ایرانی از جمله شباک و ارسی در جهت تعدیل نور و ایجاد محرمیت در داخل ؛ توجه به دید و منظر مناسب از درون به بیرون. با جمع بندی موارد فوق روند طراحی از سه مرحله تشکیل شد اول کشاندن نور به داخل واحدها، دوم ایجاد محرمیت و سوم ایجاد دید و منظر مناسب از داخل به خارج؛ بنابراین در هر طبقه از یکرمدول شفاف ویک مدول مشبک استفاده شد تا میزان نفوذ نور به داخل واحدها به حد مناسب تامین گردد.